Met de allerbeste bedoelingen, hè! Dus dat je denkt dat je de ander echt verder helpt met je beste tip over waar informatie te vinden, hoe iets aan te pakken of welk boek te lezen. Met hoeveel van die beste tips wordt ook echt iets gedaan? Precies! Zo jammer. Jammer van de energie en het enthousiasme van de tipgever. Jammer ook voor de ontvanger. Want die zit er vaak helemaal niet op te wachten, op goedbedoelde adviezen. Het is ook vervelend om steeds te moeten zeggen: “Bedankt, maar…”. Het veelvuldig geven van tips en adviezen maakt zelfs dat de ander zich klein en afhankelijk blijft voelen of dat die echt weerstand gaat voelen. Dat is vast niet de bedoeling…
Soms is het natuurlijk zo dat er van jouw expertise gebruik gemaakt mag worden. Als jij echt de vraag krijgt, dan mag je helpen met jouw ervaring, je kennis en je inzicht. Maar zolang je niet expliciet de vraag krijgt, leer jezelf op je handen te zitten of op je tong te bijten. Stel een vraag! Even luisteren en de ander de ruimte geven helpt vaak het allerbeste. Dan krijgt de ander de kans voor zichzelf te bedenken wat er nodig is en hoe hij of zij verder kan. Dit bevordert de zelfverantwoordelijkheid en eigenaarschap. De actie die volgt, sluit ook nog eens het beste aan bij de persoon.
Dus in plaats van deze situatie:
Ik: “Zeg, Marijke, ik loop er een beetje tegenaan dat ik regelmatig over mijn grenzen heen ga…”
Marijke: “Dan moet je echt de podcast van Grenzen voelen & aangeven van HSP Binnenwereld luisteren. Die vond ik zo informatief! Net iets voor jou.”
Ik: “Uh, dank je, maar ik houd helemaal niet van podcasts luisteren! En trouwens, ik ben ook niet hoog sensitief.”
Dan zo:
Ik: “Zeg, Marijke, ik loop er een beetje tegenaan dat ik regelmatig over mijn grenzen heen ga…”
Marijke: “In welke situatie heb je daar het meeste last van?”
Ik: “Nou, wanneer ik op het werk veel leuke en interessante klussen doe. Dan ga ik maar door.”
Marijke: “Hè, wat lastig!” (Gevolgd door een stilte…).
Ik: “Misschien ga ik toch weer eens wat consequenter stoppen om 17.00 uur en dan een wandelingetje doen. Dat hielp mij in de coronatijd ook.”
Marijke heeft in situatie 1 last van de hulpverlenersreflex. Met name mensen die erg betrokken en behulpzaam zijn, hebben er last van. Echt als een reflex. Voor je het weet hoor je jezelf iets zeggen als: “Zou je niet eens… of heb je al eens gedacht aan…”. In trainingen werken wij aan het bedwingen van deze reflex. Want uiteindelijk wil je toch graag dat de mensen om je heen zelf hun veters leren strikken. Ook al kun jij het beter en gaat het veel sneller.
Hartelijk groet, Anke
Tekening: Myra van den Hoed